Monday, October 20, 2008

అమెరికా పోదాం రా!

ఒకరోజు మధ్యాహ్నం పెరుగన్నం తిని ఆఫీసులో నేను సీరియస్ గా పనిచేసుకుంటున్నాను.(నేను పని చేస్తున్నాని మీరంతా నమ్మితీరాల్సిందే!). ఇంతలో 'బర్..ర్..ర్..ర్' మని శబ్దం.ఏంటో చూద్దును కదా,మా ఆయన ఫోను చేస్తున్నాడు.అబ్బ ఈ సెల్ ఫోన్లతో పెద్ద చిక్కొచ్చి పడింది.ప్రశాంతంగా నిద్ర కూడ పోనియ్యవు.అదే!ప్రశాంతంగా పనికూడ చేసుకోనియ్యవు.ఏందబ్బా అని అడిగితే "మనం ఎమ్మటే అమెరికా పోవాలి, ఇంటికి రాగానే బట్టలు సర్దు" అని చెప్పాడు.ఇదేమన్నా అమలాపురమా! ఎప్పుడనుకుంటే అప్పుడు పెట్టెలో నాలుగు జతల బట్టలు పెట్టుకొని పోవడానికి? ఏదో తమాషా చేస్తున్నాడులే అని "ఆ! సర్దుతాలే!" అని చెప్పి ఫోన్ పెట్టేసా.బహుశా మాఆయనకి కూడ పెరుగన్నం ఎక్కువయ్యిందేమో! అందుకే ఏంటేంటో మాట్లాడుతున్నాడు.

కాని సాయంత్రం ఇంటికెళ్ళాక అర్ధమయ్యింది,నిజంగానే మా ఆయన అమెరికా వెళ్ళాలని.అయ్యో రామా! మళ్ళీ నేను హాస్టల్ లో ఉండాలా? అసలీ హాస్టల్ ల గొడవ భరించలేకే కదా పెళ్ళి చేసుకుంది.మూడ్నాళ్ళ ముచ్చట లాగా మళ్ళీ హాస్టల్ లో బేర్..ర్..ర్..మనాలి కావొచ్చు."డిపెండెంట్ గా నువ్వు కూడ నాతో రావచ్చు" అని చెప్పాడు."మరి నా ఉద్యోగమో!" అంటే,"కొన్నాళ్ళు బ్రేక్ తీసుకో" అని చెప్పాడు.బ్రేక్ తీసుకొని బెంగుళూరులో ఉంటే నా డ్రీమ్ జాబ్ టీచర్ ఉద్యోగం చెయ్యొచ్చు! కాని అమెరికాలో నేనేమి చెయ్యాలి? టీచర్ ఉద్యోగం అంటే గుర్తొచ్చింది,నేను ఇంజనీరింగ్ లో ఉన్నప్పుడు సెలవులకి ఇంటికెళ్ళినప్పుడు మాకాలనీలో ఉన్న ట్రినిటి స్కూల్ లో పదోతరగతి పిల్లలకి ఇంగ్లీషు,ఫిజిక్స్ చెప్పేదాన్ని.అబ్బో! స్కూల్ లో మనకి విపరీతమయిన ఫాలోయింగ్ ఉండేది!కాబట్టి నా టీచర్ ఉద్యోగానికి ఢోకా లేదు.కాని ఎంత ఆలోచించినా నాకేమి పెరుగుబోవటం లేదు.ఇట్లా కాదని,న్యూజెర్సీలో ఉన్న మా శశిగాడికి ఫోన్ చేసాను.

శశిగాడు ఎవరో మీకు చెప్పలేదు కదూ! శశి,నేను మూడో తరగతి నుండి ఫ్రెండ్స్.పొద్దున్నే "మళ్ళీ నీ మొహం చూడను" అనే రేంజ్ లో కొట్టుకొని,సాయంత్రం వాళ్ళమ్మ పెట్టిన పులిహోర తిని మళ్ళీ ఫ్రెండ్స్ అయిపోవడం మాకు మామూలే.ఎంతయినా పులిహోర చెయ్యడంలో శశి వాళ్ళమ్మ తరవాతే ఎవరయినా! ఆ పులిహోరే అసలు వాడ్ని ఇన్నాళ్ళ నుండి కాపాడుతుంది.ఫోన్ చెయ్యగానే "కాంత్! శశికాంత్ హియర్" అన్నాడు."నీ మొహంలే కాని,నేను అమెరికా వద్దామనుకుంటున్నాను" అని చెప్పాను.అంతే పగలబడి నవ్వాడు."నీ దయ వల్ల అసలే అమెరికా ఆర్దిక వ్యవస్థ అంతంత మాత్రంగా ఉంది.ఇంకా ఏమి ఉద్ధరించాలని అమెరికా వస్తున్నావు?"అని అడిగాడు.అవును మరి,కాలం కలసి రాకపోతే శశిగాడి చేతిలో కూడ మాటలు పడాల్సి వస్తుంది.వాడికి విషయమంతా చెప్పి,అమెరికాలో నాకు పొద్దుబోతుందా? అని అడిగాను."ఎందుకు పొద్దుబోదు? చీరలమీద బూట్లేసుకుని వాకింగ్ చేసే ఆంటీలు,నున్నగా నూనె పెట్టుకొని తలలో తులిప్స్ పెట్టుకొనే తమిళ తంగచ్చిలు బోలెడు మందే ఉంటారు.ఎవరో ఒకరు తగులుతారులే నీకు కూడా!" అని చెప్పాడు."నీకు ఇంకో విషయం చెప్పనా! ఇక్కడి ఇండియన్ రెస్టారెంట్లో జిలేబి ఆర్డరిస్తే వేడి వేడిగా ప్లేట్లో ప్రత్యక్షమవుతాయి.ఇంక నువ్వేమి ఆలోచించకు,ప్రయాణానికి అన్ని సిద్ధం చేసుకో " అని చెప్పాడు.అలా జిలేబికి కక్కుర్తి పడి నేను అమెరికాకి ప్రయాణం కట్టాను.

సరే అమెరికా వెళ్ళేటప్పుడు మధ్యలో ఫ్రాంక్ ఫర్ట్ లోనో,ఆమ్ స్టర్ డామ్ లోనో విమానం ఆపుతాడు కదండీ! అని మా అయన్ని అడిగితే,మనం వెళ్ళేది ఆ రూట్ లో కాదు,ఇవతలి పక్కనుండి అంటే హాంగ్ కాంగ్ మీద నుండి అని చెప్పాడు.అయ్యో రామా! సినిమాల్లో లాగా ఆమ్ స్టర్ డామ్ చూడొచ్చు కదా! అని అనుకున్నాను,కాని కుదర్లేదు. ప్రయాణం రోజు రానే వచ్చింది.ఏంటో, రెండు సుమోలకి సరిపడా జనం వచ్చారు మమ్మల్ని ఎయిర్ పోర్టులో దించడానికి.అదృష్టం కొద్ది ఎవ్వరూ ఏడుపులు,పెడబొబ్బలు పెట్టలేదు.బయలుదేరాక నాకు ఒకటే చెవునొప్పి! మా ఆయనకి చెప్తే ఇలా ఎక్సర్సైజులు చెయ్యాలని ఏంటో విచిత్రమయిన ఎక్స్ ప్రెషన్లు చూపెట్టాడు.అలాంటి ఎక్స్ ప్రెషన్స్ పెట్టడం నాకు చేతగాక,కన్నడ సినిమా హీరోలా ఏరకమయిన ఎక్స్ ప్రెషన్ పెట్టకుండా గమ్మున కూర్చున్నాను.ఇంక ఈ ప్రయాణంలో నాకు బాగా చిరాకు తెప్పించిందేంటంటే,మంచినీళ్ళు! నేనేమో,ఎంతలేదన్నా రోజుకు కనీసం ఐదు లీటర్ల నీళ్ళు తాగుతాను.ఫ్లయిట్ అటెండెంట్ అమ్మని మంచినీళ్ళు అడిగినప్పుడల్లా చాలా పొదుపుగా చిన్న కప్పులో సగం నీళ్ళు నింపి జయలలితలాగ నవ్వి నవ్వనట్టు ఒక నవ్వు నవ్వి ఇచ్చేది.నాకేమో ఆ మంచినీళ్ళు సరిపోవాయే! ఇలా కాదని,మా అయనకి రెండు గ్లాసులు,నాకు మూడు గ్లాసుల మంచినీళ్ళు కావాలని అడిగాను.అప్పుడు ఆయమ్మ చూసిన చూపులు మళ్ళీ ఇండియా వెళ్ళేదాక మర్చిపోను నేను.అందుకే చికాగోలో దిగగానే తనివితీరా లీటర్ నీళ్ళు తాగేసాను.ఇంక అసలు తలనొప్పి చికాగో ఎయిర్ పోర్ట్ లోనే మొదలయ్యింది.ఇమిగ్రేషన్ క్లియరెన్స్ అని ఒక గంటసేపు లైన్ లో నిలబెట్టారు.తరవాత ఒక కౌంటర్ దగ్గరికెళ్తే ఒక నల్లాయన(అయ్యో,ఇక్కడ నలుపు,తెలుపు అనే పదాలు వాడొద్దని మాఆయన చెప్పాడు) ఉన్నాడు.వీసా మీద ఒక స్టాంపు గుద్ది పంపేదానికి,నా మొహం కాసేపు,మాఆయన మొహం కాసేపు,ఇండియా గురించి కాసేపు మాట్లాడి ప్రాణం తీసాడు.

బయటికొచ్చి చూద్దును కదా,అబ్బో చికాగో ఎయిర్ పోర్టు చాలా పెద్దగా ఉంది సుమీ!మా ఆయన అటూ,ఇటూ కాసేపు తిరిగొచ్చి మనం ఎక్కాల్సిన విమానం ఆరు గంటల తరవాత ఉంది అని చెప్పాడు.సరే అని ఒకచోట లాంజ్ లో కూర్చున్నాము.మా పక్కనే ఒకాయన కూర్చున్నాడు.చూస్తే ఇండియన్ లాగానే ఉన్నాడు."ఏవండీ,ఇండియన్ అనుకుంటా,మాట్లాడనా?" అంటే,"ఒద్దు,అలా ఎవరితో పడితే వాళ్ళతో మాట్లాడకు" అని చెప్పి నిద్రపోయాడు.నాకేమో నిద్ర రాదాయే! కాసేపటికి నా పక్కనాయనకి ఫోన్ వచ్చింది.ఫోన్ లో "అరేయ్,నా బట్టలు కవర్ లో పెట్టి గారేజిలో పెట్టాను,లాండ్రీలో ఇచ్చేసేయ్" అని చెప్తున్నాడు.అంతే,మా ఆయన జబ్బ మీద ఒక్కటి చరిచి "ఏవండీ,మన పక్కనున్నాయన తెలుగువాడేనండి,పాపం ఏదో లాండ్రీ కష్టాల్లో ఉన్నాడు" అని తలతిప్పి చూసే సరికి ఆ తెలుగాయన వెళ్ళిపోతూ కనిపించాడు.అలా తెలుగాయనతో మాట్లాడే బంగారంలాంటి అవకాశం చేజారి పోయింది.ఆ తరవాత బోలెడంతసేపు వెయిట్ చేసాక మేము ఎక్కాల్సిన విమానమొచ్చింది.ఎక్కి కూర్చున్నాక.....

Thursday, October 16, 2008

బ్లాగు ప్రయాణంలో నేను - క్రాంతి



ఒకరోజు గూగుల్ లో దేనికోసమో వెతుకుతూ ఉంటే అనుకోకుండా శోధన్ సుధాకర్ గారి బ్లాగు చూసాను.ఒక రెండు గంటలు ఆయన బ్లాగులోని టపాలన్ని చదివాను."చాలా బాగా రాసారే!" అని అనుకున్నాను.(కాని ఎందుకో ఆయన ఈమధ్య రాయటం లేదు).తరవాత ఆయన బ్లాగులో కామెంట్లు రాసిన రాధిక గారి బ్లాగు,ప్రవీణ్ గార్లపాటి గారి బ్లాగు చూడటం జరిగింది.ఇంతకు మునుపు నాకు కవితలన్నా,కవులన్నా చాలా చిరాకొచ్చేది.నాకు ఎదురయిన సంఘటనలు అలాంటివి మరి!కాని రాధిక గారి బ్లాగు చూసాక నా అభిప్రాయాన్ని మార్చుకున్నాను.చిన్న చిన్న పదాలతో మనసుకు హత్తుకునే అర్ధవంతమయిన కవితలెన్నో చదివాను నేను ఈబ్లాగులో.ఇక ప్రవీణ్ రాసే టెక్నికల్ టపాలు కూడ క్రమం తప్పకుండా చదివేదాన్ని.
కొన్నాళ్ళకి నేను ఎలా తయారయ్యానంటే శని,ఆదివారాల్లో కూడా నేను ఈమూడు బ్లాగులతోనే గడిపేసేదాన్ని(అప్పటికింకా నాకు కూడలి గురించి తెలియదు నాకు).అప్పుడే నాకు నేను కూడ తెలుగులో రాయాలనే దుర్భుద్ధి పుట్టింది.అలా నేను బ్లాగు ప్రారంభించడానికి వీరు ముగ్గురు నాకు inspiration.మెదట్లో రాయడానికి చాలా కష్టపడ్డాను.అప్పుడు నాబ్లాగుకి సోలో రీడర్ మా అక్కే! పాపం నా టపాల మీద తన అభిప్రాయాన్ని నొప్పింపక తానొవ్వక అన్న రీతిలో చెప్పేది.ఒకరోజు ప్రవీణ్ బ్లాగులో అన్ని బొత్తాముల మీద నొక్కుతుంటే నాకు కూడలి గురించి తెలిసి నా బ్లాగుని కూడ జత చెయ్యడం జరిగింది.అలా నా బ్లాగు ప్రయాణం మెదలయ్యింది.అప్పట్నుంచి బుర్రలోని ఙ్ఞాపకాలని బ్లాగులో భద్రపరచుకొంటున్నాను.